a política do “no, nunca, jamás”

A crise está a ser dura, longa e difícil. Sen dúbida a crise económica e financeira máis grave dos últimos oitenta anos. Difíciles e dolorosas son tamén as medidas de axuste que o goberno socialista está obrigado a tomar para protexer a nosa economía dos especuladores e evitar a quebra do euro. Medidas necesarias para evitar males maiores, como xa acontece en Grecia, e que poderían estenderse ó conxunto de Europa. Medidas inevitables, as mesmas medidas que outros países da zona euro están a tomar, con gobernos de tódalas ideoloxías, como Italia, Reino Unido, Francia, Portugal e mesmo Alemaña.
Son medidas difíciles para os empregados públicos e moitos pensionistas, pero imprescindibles para reducir o déficit que hoxe temos por mor do elevado gasto público. Un gasto público que o goberno socialista tivo que facer para evitar o peche de moitas empresas e manter o seu emprego, para incentivar a economía, para axudar ós concellos e para protexer a familias, pensionistas, discapacitados e parados diante dos envites dunha crise tan cruel, como inxusta.

Porque cando falamos das orixes do déficit público, estamos a falar da inversión pública (infraestruturas) e das políticas sociais(educación, sanidade, pensións e dependencia), e tamén de protexer a máis de 3 millóns de persoas que neste tempo perderon o seu emprego. Sen dúbida a prioridade deberá ser a recuperación económica e a creación de emprego, pero primeiro e agora hai que axudar ós que o perderon.

Porque este goberno en 6 anos incrementou o gasto social nun 50 por cento, as pensións mínimas nun 49, e o salario mínimo interprofesional nun 35. Porque no 2004 a pensión mínima de xubilación, con cónxuxe a cargo, estaba en 485 €uros, hoxe está en 725. Porque coa lei da Dependencia, como dereito universal de protección, hoxe máis de medio millón de persoas teñen atención pública, e iso hai que pagalo.

Son medidas difíciles e dolorosas, que teremos que complementar nos próximos días con outras, de carácter impositivo, dirixidas a aqueles que máis teñen en patrimonio e renda. Medidas difíciles unicamente explicables dende o interese xeral de España, e tremendamente dolorosas para quen as toma ou quen debe defendelas, convencidos de que neste momento temos que pensar máis no futuro deste país e o benestar dos seus cidadáns, que nos propios ou de partido, como está a facer lamentablemente o partido popular.

Entendo e comprendo as protestas de funcionarios e moitos pensionistas, pero non soporto o cinismo hipócrita dos populares que levan meses pedindo recortes, sen dicir onde hai que recortar e agora se colocan á cabeza da manifestación. En todo este tempo os populares están a escribir a súa Teoría e Práctica da Crispación, con total ausencia de propostas e saturación indecente de demagoxia.

Porque cando falamos de austeridade haberá que dicir que a débeda do concello de Madrid é, neste momento, a metade da débeda de tódolos concellos de capital de provincia xuntos, e que as Comunidades Autónomas máis endebedadas e con máis paro son Madrid e Valencia, curiosamente tamén actores protagonistas do culebrón gürtelliano, que contan coa colaboración inestimable de Galicia e Castela-León.

Rajoy vive a crise de todos como a oportunidade da súa vida, co pensamento único das eleccións. O mesmo Rajoy que con Aznar conxelou varios anos o salario dos funcionarios e o salario mínimo interprofesional, cando a inflación estaba no 4 por cento e as hipotecas por riba do 10, agora simula defender ós traballadores.

No PP teñen unha obsesión enfermiza, danar ó Goberno de Zapatero, non entenden que con tanta crítica destrutiva están a xerar máis desconfianza nos mercados financeiros e a prexudicar os intereses de España e as súas posibilidades de recuperación. Son os de sempre, os que nunca se acordaron das políticas sociais, son os da contra, instalados dende hai anos na estratexia do “no, nunca, jamás”.
.