educar na cidadanía

Hai uns días o Tribunal Supremo establecía que o dereito de obxección de conciencia á materia de Educación para a Cidadanía e os Dereitos Humanos non existe. Sentencia contraria a todos aqueles que tentaron boicotear esta asignatura coa intención de utilizar as institucións educativas como campo de batalla e marco de hostilidades contra o actual Goberno de España, presidido por Zapatero.

Durante os tres anos de vixencia da LOE, Lei Orgánica da Educación, o Partido Popular e algunhas das súas organizacións máis afines teñen impulsado un debate artificioso e maledicente de oposición radical a esta materia, para ocultar todas e cantas iniciativas tomou este Goberno para modernizar o ensino, impulsar a Formación Profesional, incrementar os presupostos de axudas, loitar contra o abandono escolar ou mesmo xeneralizar a Educación Infantil.

Este fallo xudicial pon fin a unha polémica estéril e falsa do PP, apoiada polos sectores máis reaccionarios da Conferencia Episcopal, que utilizaron descaradamente a batalla da “cidadanía” para torpedear o actual sistema educativo, crear incertidumes nas familias e un certo caos no funcionamento dos centros educativos, sobre todo naquelas Comunidades que gobernan, casos de Madrid e Valencia, onde con total irresponsabilidade pretenderon utilizar os colexios públicos como ariete anti-zapatero: a lideresa Esperanza ofertando un aprobado xeral sen asistir a clase, e o valenciano Camps obrigando a impartila en inglés.

Non se trata de ter ou non ter razón, o verdadeiramente importante é que con esta sentencia do Supremo recuperase o valor da cidadanía e o sentido da educación no país, porque queda meridianamente claro que en todo momento se teñen respectado os dereitos dos pais a elixir a formación moral dos seus fillos.

Durante este tempo foron precisamente as comunidades educativas as que máis activamente traballaron na defensa da educación nos valores democráticos e cívicos. Valores que constitúen o fundamento da nosa convivencia e cidadanía, independentemente de crenzas relixiosas ou ideoloxías de cada quen, moito máis sabendo que os contidos e o currículo se fundamentan na Declaración Universal dos Dereitos Humanos e nos postulados da vixente Constitución. Unha materia escolar que mal que lles pese a algúns xa se imparte tamén en 19 países europeos.

E si falamos de contidos estaremos a falar do respecto á dignidade persoal, da igualdade de dereitos individuais, do recoñecemento das diferenzas e do rexeitamento de calquera tipo de discriminación. Estaremos a falar do valor do diálogo, da resolución pacífica de conflitos e dos Dereitos Humanos. Estaremos a falar do funcionamento dos Estados democráticos e do noso modelo político actual. Estaremos a falar de cidadanía en liberdade.

Estamos pois no tempo de recuperar a normalidade, esquecendo proclamas incendiarias como aquelas de que “no vale para nada”, “adoctrinamiento del Estado”, “colaboración con el maligno”, “ataque a la libertad”, “imposición dictatorial”, pronunciadas durante todo este tempo por axitadores populistas ou eminentes diocesanos.

E tempo de pasar rapidamente páxina para que todos, gobernos, oposicións, relixiosos, educadores e familias dediquemos tódolos nosos esforzos a traballar pola mellor educación posible de todos e para todos. Porque como na maioría de países europeos onde tamén se contempla esta asignatura, estamos a falar de formar ós alumnos nos seus dereitos, nos seus deberes e nos principios fundamentais de convivencia que esixe unha sociedade democrática e tolerante como a nosa.